Oorlog was goed voor Falklands

De Falkland-eilanden zijn lang niet meer het Britse buitengebied dat in het begin van de jaren tachtig door een oorlog tussen Engeland en Argentinië uit hun rustig bestaan werden gerukt. De economie kent er een opmerkelijke groei en de hoop op olievondsten doen de verwachtingen nog stijgen.

"Het was de oorlog die het economisch potentieel van het land deed ontdekken," stipt het persbureau Reuters aan. Voor 1982 waren de Falklands een arm gebied waarbij het merendeel van de 3.000 bewoners werkten voor de overheid of de 24 grote schapentelers. Na de Britse overwinning beloofde de Britse regering echter de basis te leggen voor een moderne economie.

Vandaag verdient een Falklander gemiddeld 25.000 pond per jaar, meer dan eender welk Latijns-Amerikaans land en ongeveer hetzelfde als een Amerikaan. Werkloosheid bestaat er niet. "Op een ironische manier draaide de oorlog voor ons goed uit," merkt Jan Cheek, één van de locale bestuurders, op.

Het echte keerpunt kwam vier jaar na de oorlog, toen de overheid visvergunningen begon te verkopen aan onder meer Japan en Spanje, waar inktvis heel gegeerd is. Daardoor slaagden de Falklands erin zelfbedruipend te worden en een verzorgingsstaat uit te bouwen. Jongeren die in het buitenland gaan studeren, krijgen een riante studiebeurs. Ook geneeskundige zorgen in Chili of Groot-Brittannië worden financieel ondersteund.

De kolonies inktvissen zijn sinds een aantal jaar echter aan het afnemen en wetenschappers moeten nog uitzoeken of deze tendens cyclisch of permanent is. Die evolutie heeft de locale bevolking voorzichtig gemaakt. De locale overheid wordt ook voorzichtiger in zijn uitgaven en neemt een aantal voorzorgen voor het geval de visvangst niet opnieuw op niveau komt.

De visvangst vertegenwoordigt op dit ogenblik ongeveer de helft van het bruto binnenlands product van 70 miljoen pond en de regering wil die basis uitbreiden. Zo wil men ook de schapentelers helpen om minder afhankelijk te worden van de stagnerende wolindustrie en meer gericht te werken op de vleesindustrie en het toerisme. Cruises brengen jaarlijks 40.000 bezoekers aan.

De olieproductie is voor de eilanden nog steeds een droom. Exploraties naar mogelijkheden in die richting werden gestopt in 1998. Een tweede onderzoek van Canadese ingenieurs zou eind dit jaar moeten afgelopen zijn en in 2006 zou er boren kunnen gestart worden indien er uit de exploraties een geschikt gebied zou blijken.

In het North Falkland Basin zou de tweede grootste oliebron van de wereld liggen, maar de grote petroleummaatschappijen hebben nog geen interesse laten blijken. Er is immers het probleem van de zogenaamde Falklands-factor, de relatieve isolatie van de rest van de wereld met weinig vliegtuig- en bootverbindingen.

Bovendien blijft Argentinië de eigendom over de eilandengroep opeisen, wat dingen nog moeilijker zou kunnen maken. Er wordt gezegd dat de Argentijnse regering al dreigbrieven zou geschreven hebben naar de petroleummaatschappijen met de waarschuwing niet te investeren in de Falklands indien ze hun rechten op de Argentijnse olie niet willen verliezen.

Ondanks die problemen blijkt de economie van de Falklands volgens Reuters een magneet te blijven voor jonge eilandbewoners die in het buitenland hebben gestudeerd en immigranten uit Chili, Sint-Helena en zelfs Argentinië.