Meisjes te lief voor competitiesport?

Met het Australian Open Championship staat het tennis weer volop in de belangstelling. Het is één van de weinige sporttakken waar het vrouwentornooi als minstens evenwaardig aan het mannentornooi wordt beschouwd. Het tennis is dan ook de belangrijkste vrouwensport in heel de wereld, maar in andere sectoren valt er blijkbaar nog een hele weg af te leggen vooraleer vrouwensport echt wordt erkend.

"Vrouwen en sport vormen geen logisch koppel," vertelde Johanna Vescio, docente aan de University of Technology uit Sidney aan de Australische krant The Daily Star. "Sport druist in tegen onze visie over vrouwelijke heldinnen. Mannelijke helden zijn sterk, agressief en doortastend. Daarmee zijn ze perfect geschikt voor de sport. Vrouwelijke heldinnen zijn daarentegen types als Florence Nightingale, bekommerd en verzorgend."

Ook David Rowe, cultuurdocent aan de Newcastle University, benadrukte dat sport lange tijd een onderdeel was van de mannelijke identiteit. "Tijdens het opgroeien vormt sport een sleutelelement van de mannelijkheid," stipte hij aan. "Een meisje kon daarentegen van sport houden, maar het was niet bepalend voor haar vrouwelijke identiteit." Maar er wordt opgemerkt dat het met tennis totaal anders is gesteld. De sport werd aanvankelijk immers beschouwd als een aanvaardbaar tijdverdrijf voor dames.

Het tennis werd in de 19de eeuw ingevoerd als een sociaal spel, maar het evolueerde vrij snel naar een competitieve sport. Al in 1900 mochten vrouwen op de Olympische Spelen aantreden in twee sporten, namelijk tennis en golf. Toch zou het duren tot in de jaren zeventig toen Billie Jean King nagenoeg op haar eentje het vrouwentennis omvormde tot een professionele sport, want het prestatiegedreven proftennis werd voordien niet passend gevonden voor vrouwen.

Marion Stell, historicus aan de University of Tasmania, benadrukte echter dat de tennisgeschiedenis zijn sporen heeft nagelaten. "Van vrouwelijke tennisters wordt nog altijd vrouwelijkheid en gratie verwacht," voerde ze aan. "We houden ons zelfs liefst voor dat ze niet al teveel zweden. Het gehijg en gekreun van Monica Seles was voor velen dan ook shockerend en absoluut niet toelaatbaar."

David Rowe voegde er aan toe dat het vrouwentennis misschien wel het boegbeeld is geworden van het vrouwentennis, maar er niet in geslaagd is om alle vrouwelijke sporten te laten aanvaarden. "Teamsporten bij vrouwen krijgen nog altijd geen respect of erkenning," benadrukte hij. "Ploegensporten staan synoniem met mannelijke kameraadschap en stout gedrag. Wanneer deze elementen overgebracht worden naar een vrouwelijk team, beginnen mensen verwonderd te kijken en zich bezorgd te maken."

"Men vreest dat vrouwen steeds meer op mannen gaan lijken," benadrukte Rowe. "Er is al geboortecontrole en een relatief evenwicht op het gebied van salarissen. Indien daarbij nog enkele normen worden losgelaten, begint men te vrezen dat vrouwen zich zouden gaan gedragen zoals mannen en beginnen te zuipen en te vechten."