Meerderheid artisten verlieslatend

De relatie tussen platenmaatschappijen en hun artisten is veel hechter dan het publiek denkt. In een interview met de BBC vertelde Tony Wadsworth, topman van het Britse platenlabel EMI, dan ook dat investeren in muziek niet noodzakelijk gebeurt met geld in het achterhoofd.

De recruteringspolitiek van EMI, dat ooit onder meer de Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd, David Bowie, Queen en Peter Gabriel onder contract had, is volgens Tony Wadsworth nog altijd dezelfde als twintig jaar geleden. "We willen creatieve figuren die een originele inbreng hebben en een heel lange tijd zullen blijven," benadrukte hij.

"Zo hebben we Ed Harcourt en Beverly Knight gecontracteerd omwille van de muziek die ze creëren en niet omwille van het geld dat ze opbrengen," aldus Wadsworth. "Ook de eerste twee albums van Blur waren commercieel allerminst een succes. Een boekhouder zou hen afgeschreven hebben, maar wij geloofden in wat ze deden."

Het succes van een groep zoals Coldplay geeft iemand als Harcourt volgens de EMI-topman de kans om verder te werken. "Dat is portfolio-management," aldus Wadsworth. "De meerderheid van de artiesten zijn verlieslatend."

Wadsworth stelt dan ook dat de relatie tussen artisten en hun platenmaatschappij veel sterker is dan het publiek denkt. "Investeren in een artist betekent dat hij tijd krijgt om zijn talent aan te scherpen," voert hij aan. "Indien hij voltijds in de bank moet werken om zijn rekening te betalen, heeft hij niet veel tijd meer om zijn muziek te spelen."

De twee grootste recente successen van EMI zijn Radhiohead en Coldplay. "Maar toen ze tekenden, had niemand een vermoeden dat zij ooit de wereld zouden veroveren. Bij Radiohead voelden we dat ze iets bijzonders hadden en schitterende songs schreven, maar niemand wist waar dit naartoe zou leiden."

Radiohead heeft volgens Wadsworth een enorme evolutie doorgemaakt. "We hopen op dit soort vooruitgang, maar men kan daar onmogelijk zeker van zijn," voegde hij daar aan toe. "In Coldplay hebben we altijd geloofd, maar de snelheid en omvang van hun succes is een aangename verrassing geworden."

BBC-journalist Darren Waters stelt dat de platenmaatschappijen de voorbije jaren dikwijls het verwijt te horen gekregen dat ze niet snel genoeg evolueerden, de CD-prijzen kunstmatig opdreven, prefab-pop uitbrachten, innovaties tegenhielden en als een wildeman tekeer gingen tegen het downloaden.

"Het publiek heeft heel persoonlijke gevoelens bij muziek," stipte Wadsworth aan. "Het idee dat het voor iemand anders ook een commercieel product is, staat wellicht parrallel op die persoonlijke relatie. Maar EMI hoeft zich door de verwijten niet aangesproken te voelen. Dergelijke houding hebben wij nooit aangenomen."

Wadsworth stelt dat de platenmaatschappijen geen onredelijke winsten maken. "De winst ligt ongeveer even hoog als in de andere sectoren uit de entertainment industrie," voert hij aan. "De prijzen van de CD's zijn trouwens minder snel gestegen dan die van vele andere consumentenproducten."

Bovendien is Wadsworth van oordeel dat de sector en EMI in het bijzonder heel snel is geweest in het omarmen van de digitale revolutie. "Het is heel gemakkelijk om dingen weg te geven, maar het duurt veel langer voor er een verkoopsmodel is uitgebouwd," benadrukte hij.