Eenvoudige maatregelen tegen hartaanval niet gebruikt

Er wordt wereldwijd nog te weinig gebruik gemaakt van eenvoudige therapieën om hartaanvallen en aanverwante aandoeningen te bestrijden. Dat is de conclusie van een onderzoek van een internationale groep wetenschappers onder leiding van Salim Yusuf, professor geneeskunde aan de Michael G. DeGroote School of Medicine aan de McMaster University in Canada. Het fenomeen wordt volgens de onderzoekers niet alleen opgemerkt in landen met een laag inkomen, maar ook in de geïndustrialiseerde wereld.

"Er is een grote kloof in het gebruik van secundaire preventie," merkt Salim Yusuf op. "In landen met een gemiddeld en laag inkomen worden extreem lage niveaus van nochtans bewezen therapieën opgetekend. Tot de secundaire preventie behoren onder meer het gebruik van het eenvoudige Aspirine, geneesmiddelen die cholesterol en bloeddruk verlagen en diuretica, die de kans op een hartaanval of aanverwante incidenten kunnen verlagen. Al deze middelen hebben hun werking aangetoond, zijn bijzonder veilig en hebben een lage kost.

"Zelfs Aspirine blijkt in landen met een laag inkomen zeven keer minder aangewend te worden dan in de industrielanden," voert Yusuf aan. "Andere middelen worden zelfs twintig keer minder toegepast." De onderzoeker voegt er aan toe dat er dringend nood is om de onderliggende oorzaak van die kloof te achterhalen. Yusuf merkt op dat ook in landen met een hoog inkomen - zoals Canada, Zweden of de Verenigde Arabische Emiraten - nog altijd veel patiënten niet met bewezen therapieën worden behandeld.

Yusuf stelt dat moet onderzocht worden waarom van deze mogelijkheden onvoldoende gebruik wordt gemaakt. Hij heeft het over een gemiste kans om miljoenen mensen met een hartziekte op een goedkope manier te helpen. Een concrete reden is moeilijk aan te duiden, maar er wordt gewezen naar onder meer de beschikbaarheid van de geneesmiddelen in landen met een lager inkomen, de relatief hoge kost voor generische producten, transportproblemen, neveneffecten, beschikbaarheid van medisch personeel en een gebrek aan besef van de noodzaak voor levenslange therapieën.