Wordt economische groei bijzaak?

Het armste gedeelte van de wereldbevolking heeft in de jaren negentig veel minder geprofiteerd van de groei van de wereldeconomie dan het decennium daarvoor. Dat is de conclusie van de New Economics Foundation (NEF), een Britse denktank. Bovendien wordt gesteld dat de armen ook het meest getroffen worden door de keerzijdes van de economische groei, zoals de milieuvervuiling.

In zijn rapport 'Growth isn't working' voert de NEF aan dat het een misvatting is dat economische groei uiteindelijk een oplossing zal bieden voor armoede. Daarbij wordt verwezen naar standpunten van het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank, die stellen dat economische groei een oplossing is voor armoede.

De voorbije decennia hebben volgens de NEF echter aangetoond dat de groei van de economie de kloof tussen rijk en arm alleen maar doet vergroten. Er wordt gesteld dat een economisch beleid niet langer de nadruk moet leggen op economische groei en hopen dat armoedevermindering een bijproduct daarvan zou worden. De NEF stelt dat armoedevermindering juist het hoofddoel worden van het beleid, terwijl economische groei als een bijzaak zou moeten worden beschouwd.

De denktank merkt op dat van elke 100 dollar groei per hoofd van de bevolking amper 60 cent ten goede komt aan mensen die beneden de armoedegrens - één dollar inkomsten per dag - leven. In de jaren tachtig lag het aandeel van de armen nog op 2,2 dollar.

Daarnaast voert de NEF aan dat tegenover elke dollar voor armoedebestrijding een extra investering van 166 dollar staat in productie en consumptie. Maar die investeringen hebben volgens de denktank een negatieve impact op het milieu, waarbij wordt opgemerkt dat het vooral de arme landen en bevolkingsgroepen zijn die daarvan schade ondervinden, zoals natuurrampen, extreme droogte en luchtvervuiling.

De NEF stuurt dan ook aan op een inkomensherverdeling. Daarbij wil men dat landen en individuen met hoge inkomens meer zouden inleveren.