Eetstokjes zorgen voor ontbossing

China heeft jaarlijks 45 miljard eetstokjes nodig. Een groot gedeelte daarvan wordt gehaald uit de bossen van Mongolië. Die beginnen dan ook gevaarlijk uitgedund te raken. Pogingen om de Chinezen alternatieven voor te schotelen, blijken tot nu toe echter niet erg veel succes te hebben.

De houtproductie in Mongolië is volgens de Chinese stokjes-fabrikanten goedkoper dan in het thuisland. Bovendien hoeven Chinese investeerders in Mongolië volgens het Nederlandse dagblad Trouw in de eerste drie jaar jaar vrijwel geen belastingen te betalen. Vele zagerijen zijn dan ook in Chinese handen.

In de Mongoolse berkenbossen worden bomen geveld en aan kettingen met traktoren naar de houtzagerijen gesleurd.Daar worden de stammen in kortere stukken gezaagd en met zwaveldioxide gebleekt, gesorteerd en verpakt naar China verstuurd. In Mongolië eet men immers met een lepel. Jaarlijks moeten er voor de Chinese tafelgewoontes 25 miljoen bomen gekapt worden. Het merendeel van de eetstokjes wordt slechts één keer gebruikt.

De Nederlandse krant merkt op dat er nochtans alternatieven bestaan. In Zuid-Korea is het gebruik van wegwerpstokjes in restaurants verboden. Daar hanteert men nu herbruikbare stalen eetstokjes. Chinezen vertrouwen volgens de krant echter meer op de wegwerpvariant, omdat ze denken dat ze daardoor ziektebesmettingen kunnen voorkomen. "Veel eetstokjes worden daarom zo gemaakt dat ze voor gebruik van elkaar moeten worden losgebroken, zodat de consument er zeker van kan zijn dat ze niet eerder werden gebruikt," aldus nog Trouw.

Er wordt echter opgemerkt dat de chemische middelen voor het bleken van sommige stokjes op dat vlak ook problematisch zijn. Chinese milieuverenigingen dringen dan ook op het gebruik van lepels of herbruikbare plastic eetstokjes. Volgens de Nederlandse krant hebben die in de Chinese restaurants echter weinig succes.

China importeert ook hout uit Siberië, Indonesië en Papoea-Nieuw-Guinea. De boomkap heeft er in Mongolië volgens Trouw echter al voor gezorgd dat de boomgrens omhoog klimt, terwijl in dalen alleen nog afgezaagde stronken uit het gras steken. De zagerijen zorgen echter voor tewerkstelling. "Maar wanneer de bossen gekapt zijn of het belastingsvoordeel is afgelopen,
verhuizen ze," aldus locale bewoners. Dan is er volgens hen opnieuw werkloosheid, maar ook kaalgekapte vlaktes en chemische vervuiling.